Kultura łużycka wywodzi się z epoki brązu i wczesnej epoki żelaza, a jej nazwa pochodzi od Łużyc
Regionu historycznie zamieszkanego przez Słowian zachodnich w dzisiejszych Niemczech. Charakterystyczne dla tej kultury są bogato zdobione ceramiki i specyficzne formy osadnictwa.
Ceramika tworzona przez społeczności kultury łużyckiej odznacza się wyjątkowymi wzorami i ornamentami. Wykazuje ona wysoki poziom umiejętności rzemieślniczych, a stosowane techniki zdobnicze obejmują między innymi ornamenty wstęgowe, sznurowe oraz tłoczenia. Wzory te nie tylko pełniły funkcje dekoracyjne, ale prawdopodobnie miały też znaczenie symboliczne lub rytualne.
Osady kultury łużyckiej często lokalizowano na terenach podmokłych lub bezpośrednio na wodzie, co skutkowało budową tzw. osad palowych. Mieszkańcy konstruowali domostwa na drewnianych palach wbitych w dno jeziora lub bagniska, co zapewniało ochronę przed napadami oraz dzikimi zwierzętami. Pozostałości tych osad są jednymi z najbardziej charakterystycznych śladów działalności tej kultury.
Kultura łużycka znana jest również z praktykowania rytuałów pogrzebowych, które często zawierały obrządek kremacji. Popioły zmarłych umieszczano w urnach pokrywanych kamieniami lub kręgami kamiennymi. Takie cmentarzyska urnowe są powszechnie rozpowszechnione na terenach, gdzie istniała ta kultura.
Ludność kultury łużyckiej zajmowała się rolnictwem, hodowlą zwierząt oraz rybołówstwem. Znaleziska archeologiczne dowodzą również o zaawansowanym rzemiośle metalurgicznym – odlewy brązu do produkcji narzędzi, biżuterii i innych przedmiotów użytkowych były powszechne.
Choć większość informacji o tej kulturze pochodzi z badań archeologicznych, jej wpływ i dziedzictwo są nadal widoczne w regionach centralnej i wschodniej Europy. Kultura łużycka odegrała ważną rolę w rozwoju lokalnych społeczności i przyczyniła się do formowania się późniejszych grup etnicznych oraz ich tradycji kulturalnych na tym obszarze.
